Oktober 2017, een mailtje van de volkstuinvereniging: er komen tuinen vrij! Nog diezelfde middag springen Daniel en ik op de fiets om te gaan kijken. We zijn allebei meteen verliefd op de heerlijke plek waar de tuin ligt en besluiten ervoor te gaan. Een tuin van 75m2 is van ons!
En toen... We hadden eigenlijk echt geen idee. Ik had nog nooit een schoffel gebruikt en het seizoen zat er natuurlijk eigenlijk al op, dus we kozen voor de inleesstrategie: allebei een dik moestuinboek en brachten zo de koude winteravonden lezend op de bank door. Lijstjes van favoriete groentes werden gemaakt en dingen als wel of niet spitten, permacultuur, goede en slechte buren waren gesprek van de dag. We konden niet wachten om echt te beginnen.
Langzaam maar zeker werden de dagen weer wat langer en verscheen af en toe een waterig zonnetje aan de lucht. De lente was in aantocht! Inmiddels lag er een professioneel uitgetekend (ahum) moestuinplan klaar en kon het voorwerk beginnen. De zaaisels in de vensterbank waren dé reden om 's ochtends uit bed te springen, misschien was er 's nachts wel stiekem iets ontkiemd. Haha. Als ik er aan terug denk verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Wat ben ik blij dat we aan dit avontuur begonnen zijn, het heeft me zoveel plezier, nieuwe kennis, ontspanning, passie én een nieuwe carrière gebracht, dat had ik van te voren echt niet durven dromen.
Goed, dat we er plezier in hadden (en hebben) moge duidelijk zijn. Wat me vooral verrast heeft is wat het beginnen met de tuin met mij als persoon gedaan heeft. Ik merkte eigenlijk vanaf het eerste moment al hoe goed het voor mij is om met de plantjes bezig te zijn, meer tijd buiten in de natuur door te brengen en een manier te hebben om het drukke leven en de onlinewereld even achter me te kunnen laten. Het klinkt misschien overdreven, maar ik denk echt dat het voor mij heel heilzaam is om deze 'escape' te hebben.
De lente zette door en onze tuin werd steeds voller met kleine plantjes, die stuk voor stuk de belofte in zich droegen iets eetbaars te produceren. We ontdekten dat we betere zaaiers dan oogsters zijn, want ik denk dat ongeveer de helft van de gewassen doorschoot het eerste jaar. Dus daar proberen we wat beter in te worden, bijvoorbeeld door de zaaidata te noteren en daardoor op de zaadpakjes terug te kunnen zoeken wanneer het gewas oogstbaar is. Eigenlijk zou ik dat zelfs in mijn agenda kunnen zetten. Maar nee, ik wil het eigenlijk liever wat meer uit de losse pols blijven doen, ook als dat tot gevolg heeft dat we reuzewortels en minibietjes oogsten en eten.
Toen we nieuw waren op het moestuincomplex werden we trouwens door andere tuinders gewaarschuwd voor het onkruid en dan vooral de hoeveelheid. Na 3 weken op zomervakantie te zijn geweest was de boel inderdaad een beetje verwilderd geraakt, maar als je dan even je schouders eronder zet en het opruimt, is het ook zo weer netjes. Dus ja, je krijgt zeker met onkruid te maken, maar als je het netjes bijhoudt hoeft het helemaal geen probleem te zijn voor je moestuinierplezier als je het mij vraagt.
Op de foto hieronder zie je onze tuin in april en onze tuin in juli. Nog steeds kan ik niet goed begrijpen hoe iets dat in de winter zo kaal en leeg is, in de zomer (dus binnen slechts een paar maanden) een groene weelde vol kleur, beestjes en allerlei lekkers om te plukken en eten kan worden. Wel goed bedacht van de natuur, dan blijf je tenminste gemotiveerd..
Nou goed, tot zover dit verhaal over hoe wij besmet geraakt zijn met het moestuinvirus en waarom ik niet meer zonder kan.. Binnenkort meer over hoe ik mijn liefde voor bloemen zich op deze plek heeft gevormd! Ik hoop dat je dit blogje met plezier gelezen hebt en reageer vooral als je vragen, opmerkingen of hebt, vind ik leuk.
De boeken die wij gebruikt hebben om meer te leren over moestuinieren zijn deze:
Mijn moestuin - Wim Lybaert
De nieuwe moestuin - Peter Bauwens
De moestuin - Floor Korte
Comentários