Hoe een droom werkelijkheid werd

In juli 2018 durfde ik deze droom voor het eerst op papier te zetten. 'Ik wil graag een boek schrijven'. Het staat er echt. Toen had ik nog geen idee, of het zou gebeuren en zo ja wanneer dan. Je kunt je misschien voorstellen dat ik toen nooit gedacht had dat ik 1,5 jaar later dat eigen boek ook daadwerkelijk in handen zou hebben..

Als klein meisje schreef ik al verhaaltjes in mijn schoolschriften en als echte boekenwurm was ik wekelijks in de bibliotheek te vinden om daar 10 boeken mee te nemen, het maximale aantal dat je tegelijk mocht lenen. Lena Lijstje was lange tijd mijn favoriet maar ook boeken over paarden en de 'Hoe overleef ik' serie heb ik verslonden.

Ook toen ik wat ouder werd bleven boeken een grote rol spelen in mijn leven en daardoor besloot ik in 2018 dat ik graag meer zou willen leren over hoe het nou eigenlijk werkt in de boekenwereld. Ik solliciteerde bij Uitgeverij Snor omdat veel van mijn interesses samen kwamen in hun boeken: leuke onderwerpen (oa de moestuinboeken), mooie vormgeving en vooral de geweldige illustraties. Tot mijn grote geluk werd ik aangenomen en kon ik eindelijk dat kijkje achter de schermen nemen bij een uitgeverij. Oorspronkelijk was het doel trouwens totaal niet om daar zelf een boek te gaan maken. Dat ontstond vrij spontaan, zoals de meeste Snorboeken. In de voorbereidingen van het nieuwe tuinseizoen was ik namelijk plannen aan het maken om mijn eigen bloementuin uit te breiden en ontdekte ik dat er weinig tot geen Nederlandse boeken over het kweken van je eigen plukbloemen bestonden. 'Waarom is dit er nog niet?!' dacht ik, en ik mailde naar mijn collega's Claudette & Annemarieke dat ik een goed boekidee had: een boek over het kweken van je eigen bloemen! Dat ik alle tips en trics uit Engelse en oude boeken had gehaald, betekende niet dat iedereen dat zou hoeven doen. En inmiddels had ik ook redelijk wat kennis te delen. Dat mailtje ging er ongeveer zo aan toe:'Ik heb een idee! Het bestaat nog niet, is superleuk en het past echt bij Snor! En dan heel veel klavertje 4 emoticons omdat ik mijn enthousiasme niet kon bedwingen. Mijn idee werd goed ontvangen en in de weken daarna begon het idee steeds wezenlijke vormen aan te nemen. Mijn droom kwam uit: ik ging een boek schrijven! De hele zomer van 2019 ben ik in mijn vrije tijd bezig geweest met research, brainstormen, schrijven, ordenen en vooral weer schrappen. #killyourdarlings. Geloof me, een boek schrijven is echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Maar als je dit plaatje ziet van hoe ik zit te schrijven in een historische theekoepel geloof je me denk ik niet, want dit is natuurlijk te idyllisch voor woorden.

De voorjaarsbrochure van Snor verscheen, dat is een soort magazine waarin uitgeverijen aan boekhandels laten weten welke boeken ze de komende maanden uit gaan brengen, met daarin een prominente rol voor 'Pluktuin'. Namelijk beeld uit het boek op de cover en de aankondiging van het boek helemaal voorin. Eigenlijk was dit het eerste moment dat het echt tot me doordrong dat ik een boek aan het schrijven was. Een BOEK. En dat boek zou er écht komen, en snel ook.. Maar het was nog lang niet af. Deze belofte, en het feit dat het nu out in the open was, fungeerde als een motiverende stok achter de deur om hard door te werken en te zorgen dat het ook echt een léuk en inhoudelijk goed boek zou worden.

Ondertussen was de illustrator, Agnes Loonstra, aan de slag gegaan met het maken van de beelden. De herkenbaarheid van de bloemen vond ik hierin heel belangrijk, want dat kan in een illustratie soms moeilijk over te brengen zijn. Maar niet voor Agnes, gelukkig, want kijk nou toch hoe lief die Goudsbloemen staan te stralen. Telkens kwam er een tekening binnen en stukje bij beetje kreeg het boek steeds meer vorm en stijl. Dit plaatje is de eerste illustratie die ze ons stuurde en ik maakte letterlijk een sprongetje in de lucht toen ik hem zag. Dit werd zooooo leuk en ook precies hoe ik het voor ogen had.

Een paar maanden van hard werken, schuiven, vormgeven (door Esther Snel), puntjes op de i, puntjes weer van de i, puntjes op een andere i volgden. Mijn perfectionisme zat me soms een beetje in de weg maar uiteindelijk ben ik heel blij hoe alles samengekomen is tot zo'n mooi, informatief en toegankelijk boek over mijn lievelingspassie: bloemen.

Moraal van het verhaal: be careful what you wish for.. Ik wilde toch leren hoe het werkte in de boekenwereld? Gelukt! Nooit gedacht dat ik het van zo dichtbij zou mogen meemaken, met nu een boek op de plank (en nachtkastje en vitrinekast en bureau en boekenkast) waarvan ik de auteur ben. Kijk maar eens goed wat er op de cover staat: Jennita Jansen. Maar het allerleukste vind ik denk ik wel dat ik zoveel leuke, enthousiaste en positieve reacties krijg op iets waar ik zoveel liefde en aandacht in gestoken heb. Dank jullie wel daarvoor. Bij iedere webshop bestelling doe ik een dansje en bij het postkantoor zijn ze telkens weer verrast over het aantal pakketjes dat ik kom versturen. Het gevoel wat ik krijg als ik zie dat lieve lezers écht bloemen aan het zaaien zijn is onbetaalbaar. Hoe meer schone bloemen in deze wereld hoe mooier!

Lieve mensen, ik presenteer jullie vol trots: mijn boek 'PLUKTUIN'

Hier zag ik hem zelf voor het eerst en kon ik onmogelijk stilstaan voor een normale foto:

Mijn grootste dank gaat uit naar Claudette en Annemarieke van Uitgeverij Snor, Illustrator Agnes Loonstra, vormgeefster Esther Snel, eindredacteur Sarah-Mie Luyckx en Judith, Marjolein en Lucinda voor het delen van jullie expertise. En Daniel omdat ik in jouw heerlijke theekoepel mocht schrijven, maar vooral omdat je me geleerd hebt om te durven dromen.

Hoe het allemaal begon

Oktober 2017, een mailtje van de volkstuinvereniging: er komen tuinen vrij! Nog diezelfde middag springen Daniel en ik op de fiets om te gaan kijken. We zijn allebei meteen verliefd op de heerlijke plek waar de tuin ligt en besluiten ervoor te gaan. Een tuin van 75m2 is van ons!

En toen... We hadden eigenlijk echt geen idee. Ik had nog nooit een schoffel gebruikt en het seizoen zat er natuurlijk eigenlijk al op, dus we kozen voor de inleesstrategie: allebei een dik moestuinboek en brachten zo de koude winteravonden lezend op de bank door. Lijstjes van favoriete groentes werden gemaakt en dingen als wel of niet spitten, permacultuur, goede en slechte buren waren gesprek van de dag. We konden niet wachten om echt te beginnen.

Langzaam maar zeker werden de dagen weer wat langer en verscheen af en toe een waterig zonnetje aan de lucht. De lente was in aantocht! Inmiddels lag er een professioneel uitgetekend (ahum) moestuinplan klaar en kon het voorwerk beginnen. De zaaisels in de vensterbank waren dé reden om 's ochtends uit bed te springen, misschien was er 's nachts wel stiekem iets ontkiemd. Haha. Als ik er aan terug denk verschijnt een grote glimlach op mijn gezicht. Wat ben ik blij dat we aan dit avontuur begonnen zijn, het heeft me zoveel plezier, nieuwe kennis, ontspanning, passie én een nieuwe carrière gebracht, dat had ik van te voren echt niet durven dromen.

Goed, dat we er plezier in hadden (en hebben) moge duidelijk zijn. Wat me vooral verrast heeft is wat het beginnen met de tuin met mij als persoon gedaan heeft. Ik merkte eigenlijk vanaf het eerste moment al hoe goed het voor mij is om met de plantjes bezig te zijn, meer tijd buiten in de natuur door te brengen en een manier te hebben om het drukke leven en de onlinewereld even achter me te kunnen laten. Het klinkt misschien overdreven, maar ik denk echt dat het voor mij heel heilzaam is om deze 'escape' te hebben.

De lente zette door en onze tuin werd steeds voller met kleine plantjes, die stuk voor stuk de belofte in zich droegen iets eetbaars te produceren. We ontdekten dat we betere zaaiers dan oogsters zijn, want ik denk dat ongeveer de helft van de gewassen doorschoot het eerste jaar. Dus daar proberen we wat beter in te worden, bijvoorbeeld door de zaaidata te noteren en daardoor op de zaadpakjes terug te kunnen zoeken wanneer het gewas oogstbaar is. Eigenlijk zou ik dat zelfs in mijn agenda kunnen zetten. Maar nee, ik wil het eigenlijk liever wat meer uit de losse pols blijven doen, ook als dat tot gevolg heeft dat we reuzewortels en minibietjes oogsten en eten. Toen we nieuw waren op het moestuincomplex werden we trouwens door andere tuinders gewaarschuwd voor het onkruid en dan vooral de hoeveelheid. Na 3 weken op zomervakantie te zijn geweest was de boel inderdaad een beetje verwilderd geraakt, maar als je dan even je schouders eronder zet en het opruimt, is het ook zo weer netjes. Dus ja, je krijgt zeker met onkruid te maken, maar als je het netjes bijhoudt hoeft het helemaal geen probleem te zijn voor je moestuinierplezier als je het mij vraagt.

Op de foto hieronder zie je onze tuin in april en onze tuin in juli. Nog steeds kan ik niet goed begrijpen hoe iets dat in de winter zo kaal en leeg is, in de zomer (dus binnen slechts een paar maanden) een groene weelde vol kleur, beestjes en allerlei lekkers om te plukken en eten kan worden. Wel goed bedacht van de natuur, dan blijf je tenminste gemotiveerd..

Nou goed, tot zover dit verhaal over hoe wij besmet geraakt zijn met het moestuinvirus en waarom ik niet meer zonder kan.. Binnenkort meer over hoe ik mijn liefde voor bloemen zich op deze plek heeft gevormd! Ik hoop dat je dit blogje met plezier gelezen hebt en reageer vooral als je vragen, opmerkingen of hebt, vind ik leuk.

De boeken die wij gebruikt hebben om meer te leren over moestuinieren zijn deze:

Mijn moestuin - Wim Lybaert

De nieuwe moestuin - Peter Bauwens

De moestuin - Floor Korte